छोट्या छोट्या चारोळ्या

तुफान झेललं
निधड्या छातीनं
सुर्यास ललकारलं
मिणमिणत्या ज्योतीनं

मैफलीत माझ्या
शब्दांचं हत्यार
कवितेतून माझ्या
कापसाचा वार

घाव तो
भरधाव होता
अजूनही शस्त्रास
थोडा वाव होता

कोण कोणाचं
ओझं वाहतो
माखातर
काट्यांवरून जातो

आम्ही काटेचं
बोचणंच माहीत
प्रेम करावं
विचारांसहीत

दगड सुद्धा
ठेच देतो
गुलाब काट्यांकडून
तेच घेतो

नाण्याच्या दोन बाजू
सांगणं जिवनाचं
काट्यांकडून शिकावं
प्रेम असते क्षणाचं

निर्दयी वादळं
शांत होतचं
सुर्याच्या तेजालाही
ग्रहण लागतचं

श्वास कसला
तो दुशीत होता
सुरा तिच्या
कुशीत होता

हातानी पसरावं
घेण्यासाठीच का
देताना हाताला
मुठीचं झाकणचं का????

हव्यास नाही माझी
जे हजारोंचं नि लाखांचं आहे
उपाशी असलो, तरी तेच खातो
जे हक्काचं आहे

इवल्याश्या झोपडीतही
समाधानाच्या ओळी
आलिशान महलातही
पसरवतात झोळी

इथे जिवन
मुखवटे आहे
दगडात शोधतो
तो कुठे आहे

कोणीच नाही
आपलं इथे
प्रेमही पैश्याने
मापलं इथे

@सनिल